کد مطلب:129795 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
خطبه ی ام کلثوم، دختر علی
گوید: ام كلثوم دختر علی (ع)، از پس پرده ی كجاوه اش به سخنرانی پرداخت. او صدایش را به گریه بلند كرد و گفت: ای اهل كوفه! بدا به حال شما، حسین را خوار كردید و كشتید. اموالش را غارت كردید و وارث او شدید! زنانش را به اسارت درآوردید و آزارشان دادید. مرگ و نابودی بر شما باد!
وای بر شما! آیا می دانید چه مصیبتی بر سر خود آوردید و چه بار سنگینی بر پشت خود نهادید و چه خونهایی را ریختید و چه بانوانی را داغدار و چه دخترانی را غارت كردید؟! شما بهترین مردان پس از رسول خدا (ص) را كشتید. رحم از دل شما برداشته شده است. بدانید كه حزب خداوند رستگاران اند و حزب شیطان زیانكار می باشند.
آنگاه گفت: (برادرم را ظالمانه كشتید، وای بر مادرهایتان، كیفرتان آتشی شعله ور خواهد بود،
خونهایی را ریختید كه خداوند ریختن آنها را حرام كرده بود، همچنین قرآن و محمد آنها را حرام كردند،
هان! بشارت باد شما را به آتش، شما فردا به یقین در قعر آتش جاودان خواهید ماند،
من تا زنده ام بر برادرم و بهترین زاده ی پیامبر می گریم، با اشكی فراوان كه پیوسته بر چهره ام جاری است و هرگز خشك نمی شود).
گوید: صدای شیون و زاری مردم بلند شد. زنان موهایشان را پریشان كردند و خاك بر سر ریختند، صورت خراشیدند و سیلی به صورت زدند و صدای آه و شیون بلند كردند.
مردان نیز گریه كردند و ریشهایشان را كندند، به طوری كه هیچ گاه زن و مرد آن طور گریان دیده نشده بودند. [1] .
وای بر شما! آیا می دانید چه مصیبتی بر سر خود آوردید و چه بار سنگینی بر پشت خود نهادید و چه خونهایی را ریختید و چه بانوانی را داغدار و چه دخترانی را غارت كردید؟! شما بهترین مردان پس از رسول خدا (ص) را كشتید. رحم از دل شما برداشته شده است. بدانید كه حزب خداوند رستگاران اند و حزب شیطان زیانكار می باشند.
آنگاه گفت: (برادرم را ظالمانه كشتید، وای بر مادرهایتان، كیفرتان آتشی شعله ور خواهد بود،
خونهایی را ریختید كه خداوند ریختن آنها را حرام كرده بود، همچنین قرآن و محمد آنها را حرام كردند،
هان! بشارت باد شما را به آتش، شما فردا به یقین در قعر آتش جاودان خواهید ماند،
من تا زنده ام بر برادرم و بهترین زاده ی پیامبر می گریم، با اشكی فراوان كه پیوسته بر چهره ام جاری است و هرگز خشك نمی شود).
گوید: صدای شیون و زاری مردم بلند شد. زنان موهایشان را پریشان كردند و خاك بر سر ریختند، صورت خراشیدند و سیلی به صورت زدند و صدای آه و شیون بلند كردند.
مردان نیز گریه كردند و ریشهایشان را كندند، به طوری كه هیچ گاه زن و مرد آن طور گریان دیده نشده بودند. [1] .
[1] اللهوف، ص 205 - 204.